Het was een paar weken voor Pinksteren.
Op de Coolsingel klonk -niet geheel tot mijn ongenoegen- het “Geen woorden maar daden” weer uit duizenden monden. Groot feest, de Rotterdamse mentaliteit van niet praten maar werken was weer helemaal gestand gedaan!
Stoer lied natuurlijk. Ook een wijsheid waar iedereen het wel mee eens moet zijn.
Het is net een werelds Pinksterfeest, dacht ik.
Met een klein verschilletje…

Het is Goede Vrijdag geweest, het is Pasen geweest, de evangelist Lukas vertelt dat Jezus daarna nog veertig dagen verschijnt als de opgestane Heer aan zijn vrienden, tot het moment dat Hij opgenomen wordt in de wolk van de hemel.
Wat dan voor de leerlingen rest, is het ophalen van oude verhalen.
Wat hebben ze toch veel meegemaakt met Jezus, wat heeft Hij hen veel geleerd, hoe zijn ze aan Hem gehecht geraakt, hoe zijn ze op Hem gaan vertrouwen…. Enz. enz.
Ja, ze kunnen verhalen vertellen aan elkaar en herinneringen ophalen, woorden, gedachten, maar verder..?

Dat is misschien ook wel het beeld dat er bestaat van de huidige gemeenschap van Jezus Christus, de kerk. Een uur per week zitten en luisteren. Dan weer opstaan en het gewone dagelijkse leven weer oppakken, net als gisteren en eergisteren en de dag daarvoor en daarvoor..
Veel woorden, veel gepraat, prachtige verhalen, mooie taalkunst in poëzie en proza, maar dat is het dan ook. Gebeurt er wel eens wat? Doet er wel eens iemand iets?
Massa`s woorden, weinig daden.

De kerk als een woordenfabriek…
Wanneer worden al die mooie woorden daar nu eindelijk eens daden?
Ja, dat is altijd de kritische vraag die aan deze gemeenschap gesteld wordt – die haar voor de voeten geworpen wordt, kunnen we misschien beter zeggen.
“Het gaat altijd over liefde en rechtvaardigheid in de kerk, vrede en vrijheid, vergeving en verzoening maar als er één ding bewezen is in de geschiedenis, dan is het wel de liefdeloosheid en onverzoenlijkheid ten opzichte van haar leden en de wereld.”
Er zal best wel wat van waar zijn, dat de woorden en daden van de kerk en haar leden nogal eens uiteenlopen. Maar moet daarom alle sprekers maar het zwijgen opgelegd worden?
Eerst maar eens wat doen en laten zien, dan praten wel nog wel eens verder, als dat dan nog nodig is?

Op dit moment komt het onderscheid tussen Feyenoords clublied en het Pinksterfeest naar voren.
Want in de kerk moet namelijk altijd gesproken blijven worden.
Het Woord moet blijven klinken.
Maar dat wil niet zeggen dat er daarmee geen plaats meer is voor daden.
Integendeel!
Luister naar wat er op het Pinksterfeest volgens Handelingen 2 gebeurt. Windgedruis en vuur vervult de ruimte. De apostelen, die nog verslagen en werkeloos bij elkaar zaten komen in beweging.
En wat gaan ze doen? Vertellen! Vertellen van Gods grote daden.
En wat gebeurt er dan? Mensen gaan werken aan liefde, vrede en verzoening, aan verbodenheid aan elkaar. Er ontstaat een echte gemeenschap, waarin gewerkt wordt voor elkaar en voor de wereld.
En ondertussen blijven de woorden klinken…
De verkondiging is de drijvende kracht achter alle daden en het nieuwe leven van die mensen.
Waar de Geest haar werk doet zijn woorden tegelijkertijd daden.
Het Woord van God komt tot leven, wordt vlees in en onder de mensen.
Als er niet meer verteld wordt, gaat de geest verloren.
Als de geest verloren gaat, worden mensen niet meer geïnspireerd.
Als er geen inspiratie meer is, gebeurt er niets meer wat boven het puur menselijk handelen uitgaat.
En als het niet meer onze instincten te boven gaat wordt het leven een strijd, verdwijnt de liefde voor de ander. Is er dan nog barmhartigheid en zorg die niet alleen maar het eigen belang dient?
De Geest van Gods Woord tilt ons boven het alledaagse uit en zet ons aan tot daden.
Zonder daden geen woorden, maar altijd ook: zonder woorden, het Woord,  geen daden die ons boven onszelf uittillen.

Ds. Karel Koekkoek